Kopa Kondracka ze szczyptą adrenaliny, czyli czapka i rękawiczki w lipcu

Jest środa, 2 lipca – wczoraj była Dolina Kościeliska, dzisiaj pora na coś nieco bardziej ambitnego. Prognozy pogody zapowiadają dopiero popołudniowe załamanie pogody, więc cel na dzisiaj to najniższy ze szczytów Czerwonych Wierchów – Kopa Kondracka (2005 m n.p.m.). 

Trasa: Kuźnice –––>>> Kalatówki –––>>> schronisko PTTK na Hali Kondratowej –––>>> Przełęcz pod Kopą Kondracką (1863 m n.p.m.) –––>>> Kopa Kondracka (2005 m n.p.m.) –––>>> Przełęcz Kondracka (1725 m n.p.m.) –––>>> Dolina Małek Łąki –––>>> Gronik 

Czas przejścia bez przerw: około 6,5 h 

Długość trasy: 12,6 km 

Suma podejść: 1011 m 

Suma zejść: 1074 m 

Profil trasy 

Na dzisiejszą wędrówkę wybieram się sama. Startuję z Kuźnic około 8, kupuję bilet wstępu i ... zaczyna padać deszcz... coraz mocniej i mocniej, leje.... (a miało padać dopiero po południu...). Ludzie zawracają ze szlaku. Szybka decyzja – idę do schroniska na Hali Kondratowej, a potem zobaczę, co dalej. 

Na Kalatówkach chowam się pod drzewem żeby zrobić kilka zdjęć i nie zalać przy tym aparatu. 

Kalatówki

Na szczęście dalszy ciąg szlaku biegnie przez las, więc deszcz nie jest już tak dokuczliwy i jakby zanikał...  

Przy schronisku na Hali Kondratowej śniadanko, szybkie suszenie (na szczęście już nie pada), spojrzenie w niebo i kolejna decyzja – idę na przełęcz pod Kopą. 

schronisko na Hali Kondratowej

Po drodze doganiam kilka osób, na szlaku jednak pusto, chyba wszyscy idą dzisiaj na Giewont. 

Gdzieś w połowie drogi na przełęcz zaczyna znowu padać, ale nie to mnie martwi... Zaczyna paskudnie wiać, a przez przełęcz przewalają się nie mniej paskudne chmury. Za moimi plecami Giewont w przebijającym się gdzieś przez chmury słońcu. Szczęściarze :) 

Im wyżej, tym bardziej wieje. Na przełęczy nie da się ustać. Paskudnie wieje i jest przeraźliwie zimno. Siadam, zakładam pod kurtkę polar. Rękawiczki i czapka również wędrują na swoje miejsca :) Na przełęczy jest kilka osób, część z nich idzie z Kopy i odradza wchodzenie na nią. Wieje tak mocno, że w pewnym momencie musieli się położyć na kamieniach, a do tego zerowa widoczność na samej Kopie. Czekam... Część schodzi spowrotem na Halę Kondratową. Pytam paru chłopaków idących z Kopy, czy da się ją przejść. Twierdzą, że taaaaaaaaaaaak, że nawet robili sobie zdjęcia na słupku granicznym i ich nie zwiało :) Rzut oka na stronę słowacką, to stamtąd idą te paskudne chmury i wichura... Kopa w chmurach, a niższy o nieco ponad 100 m Giewont w nieśmiałym słońcu. Mam dwa wyjścia – wracać albo iść dalej. Wybieram wariant drugi. Na początku idzie się źle, ale im bardziej oddalam się od przełęczy wiatr już tak nie dokucza, za to widoczność coraz mniejsza. Na Kopie nie widać prawie nic, mleko. Kilkanaście metrów niżej w stronę Kondrackiej Przełęczy cisza taka, że w uszach dzwoni, wiatr został za plecami... dziwne zjawiska pogodowe. Przede mną Giewont ciągle w nieśmiałym słońcu. To "tylko" nieco ponad 100 m różnicy w pionie, a jak różna pogoda. 

z lewej widoczny szlak na przełęcz, z prawej Kopa - chmur już "prawie" nie ma

Po zejściu na Przełęcz Kondracką krótka przerwa na jedzenie, mała reorganizacja w ubiorze (tutaj jest przyjemna pogoda) i schodzę do Doliny Małej Łąki. Nigdy w tej dolinie nie byłam stąd taki wybór trasy. Na początku zejście jest dosyć karkołomne – mokre kamienie + błoto = 2 ślizgi na 4 literach. Oj, byłam zła, bardzo zła :) W dalszej części szlaku widoki za plecami rekompensują trud schodzenia.